Á
laugardagskvöldinu buðu Robi og Sabine mér út að borða með þeim á veitingastað
sem vinir þeirra reka. Við hrúguðum okkur í fimm manna bílinn þeirra (+3), að
hætti Ítala – og brunuðum upp Brunate. Ferðin var ævintýr þar sem ég mun
sennilega seint venjast aksturshefðunum þar. Flauta fyrir horn, ljósum blikkað – bakka í von um skúmaskot, ef
svo heppilega vill til að einhverjir „lendi í því“ að mætast á einbreiðum
götunum. Ævintýr. Svo skemmtilega vildi
til að við virtumst vera á háannatíma í Brunate. Laugardagskvöldrúnturinn
vinnsæli. Veitingastaðurinn reyndist vera staðsettur lengst upp í fjallinu – ég
hafði sjálf aldrei farið hærra upp. Þegar bílar hættu að þvælast fyrir okkur
birtust dádýr.
Andrúmsloftið var heimilislegt á veitingastaðnum
– okkur var boðið niður í eldhúsið þar sem við gátum dáðst að ítalskri matseldinni.
Við sötruðum svo rauðvín við arineldinn þangað til fyrsti rétturinn var borinn
á borð, brauð og gómsæt álegg. Að honum loknum fylgdu fjórir aðrir réttir –
hverjum öðrum betri! Ég get fullyrt að ég er enn södd ( ...samt að enda við að
stúta epli með fullkomnu magni af kanil. Góðgæti! En gleymum því..kannski
ekki viðeigandi að fara að hæla jafn einfaldri „matseld“ þegar ég var að enda
við að dásema ítalska matarlist. Eplið var þó skorið af ástúð...jæja). Sá allra
besti ítalski matur sem ég hef smakkað – ljúffengt hveitisull, salat, ostar, rauðvín, ítalskar
skinkur og áhugavert kjöt! Toppað með einfaldri kökusneið og tebolla. Afgangar
voru ekki sjáanlegir. Til í þetta aftur: já.
Mmm, ég verð svöng við að sjá þessar myndir ;)
ReplyDeleteJá, maður fær sko vatn í munninn!
ReplyDelete